Başlangıç

Seni tanıyorum

Her kahveden sonra fal kapatırsın

Kendini hiç sevmezsin

Her sigarayı ölümün yaklaşsın diye içersin

Sen kendinle hiç anlaşamazsın

Seni biliyorum

Yazarsın da yazarsın

Kaleme yaklaştığında yanar, uzaklaştığında donarsın

Dengeyi bulamazsın hep dengeyi ararsın

İnsanları toparlar kendini toparlayamazsın

Seni hatırlıyorum

Bir ara çok konuştun, anlatmaya çalıştın

Anlaşılmadığını farketmen uzun zaman aldı

Ya da sen anlamakta geciktin

Susmaya ise şöyle başladın; yavaş yavaş

Önce kelimeler azalacaktı sonra cümleler

Sonra her şey daha az dikkatini çekecekti

Sonra başka hayatlar umrunda olmayacaktı

Aslında bu umursamayış

Onların seni umursamadığını farkettinde başlayacaktı

Şimdi bitiriyorum

Daha seni çok yazacağım

Daha seni çok anlatacağım

Hele biraz daha bi değiş...

Şarkıların umut vaad eden kısımlarını artık dinlemiyorum

Her gün farklı şarkı dinliyorum arabesk dahil!

Biliyor musun?

Artık, umut vaad eden kısımlarını sanatçıyla birlikte tekrarlamıyorum.

Bu bir vazgeçiş mi? Yoksa terkediş mi?

Bence bir vazgeçiş bu. 

Bu bir kopuş belki

Tahmin edemeyeceğin kadar çığlıklı

Belkide tatmin edilmiş bir umutsuzluk

Ne dersin?

Ben saçmalarım diye korkmaktan kaleme dokunamazdım

Ben saçmalarım diye içime ket vurdum.

Vurduğum yerden filizlendim

Sarmaşıklaştım, karmaşıklaştığım gibi...

Ben artık şarkıların umut vaad eden kısımlarını dinlemiyorum.

Ben umuduma acımasız, yorgunluğuma saygısızım.

Birazdan bir şarkı daha açar tuz biber ekerim işte

Benimki de böyle bi vazgeçiş...

Gidenler

Sevdiklerim de tek tek gidiyor

Ölerek değil ama ölüm soğukluğuyla

Ya ben tahammül edemiyorum ya tahammül edilmiyor

Önemsediğini söyleyen tüm tanıdıklar tek tek gidiyor

Gidene kal demediğimden mi bu sürekli gidişler

Kahve sigara donukluğundan mı serzenişler

Arkamda dağ gibi dediklerime mi bu alınış bu iç çekişler

Nereye baksam eksildiğimi görüyorum.. 

Gitme desen kalana yazık oluyor

Git desen kalan biçare kalıyor

Kendini bilmeyene kendini bilmeyenlerle imtihan

Ayyaş olmaya aday, bir beden nüfuz ediyor

Kalıp kırıp döksen mi

Gidip kaybolup aksan mı

Her türlüsü yazık denilen bir meridyen

Her türlüsüne asık surat, hepsi kemirgen 

Bu Ben

Benim ağzım iyi laf yapar. 

Ama ama...

Muhatabımın kalitesine göre değişir lafların uzunluk ve kısalığı.

Gerekliliğe göre değişir kelimelerin hacmi.

Anlamına göre derinleşir cümlelerin yüzeyi.

Fakat değişmeyen tek kural nezakettir.

Seviye elbette önemli, 

Çoğu zaman tahammül büyük israf, 

Belki de sınır ve kurallarla dolu bir nezakettir.

Çoğu zaman. 

Oh Size

Kimse kötü duruma düşsün istemem, 

Vicdansız ya da merhametsiz olmadım. 

İstesem de olamam doğamda yok. 

İntikam falan işlerini de beceremem.

İntikama heveslendiğimde hep benden intikam alındı,

Sonda yapılacak şeyleri hep başta yaptım. 

Sakarlığım da cabası... 

Ama öyle bir ânı bekliyorum ki

Öyle bir an gelsin ki

"Oh" diyeyim

Oh be oh!

Anladınız mı şimdi beni

Oh size oh

"Vah" size belki sizce(!)

Ama

Bence çok "oh" size "oh iyi oldu!" 

Bulimia

Siz hiç bir mesaja öpücük emojisi koyduktan sonra kustunuz mu? 

Ben kustum. Hemde yarım saat boyunca. Hiç durmadan.

Yüzüne bakmaya tahammül edemediğim insana tebessüm edince oluyor genelde. 

Uzun süredir tutuyordum kendimi. 

Artık tutamıyorum. 

Önce blumia oldum sandım. Ciddi ciddi. Doktor doktor gezdim. 

Psikolog falan filan. 

Derken...

Sahteliğe tahammülüm olmadığını öğrendim. 

Sahteliğe kusa kusa bulimia olmuşum...